Vlak voor de 2e kamer verkiezingen merkte ik dat ik behoorlijk campagne-moe geworden was. En dan bedoel ik niet het campagne voeren. Nee, het luisteren naar campagne voerende politici. Hun gesprekken en debatten deden mij namelijk verdacht veel denken aan mijn lieve maar vaak dwars door elkaar heen kakelende kinderen. In het begin probeer je ze nog zo goed mogelijk te volgen, en bij ruzie probeer je wellicht zelfs in te grijpen, maar uiteindelijk raak je hoe dan ook volledig overprikkeld.
Dat de focus in campagnetijd meer ligt op de verschillen dan op de overeenkomsten tussen partijen, daar schuilt tot zekere hoogte een bepaalde logica in. Maar uiteindelijk moeten die verschillen wel weer overbrugt worden tijdens de formatie. En dat leidt vandaag de dag tot volledige dissonantie. Want, in tegenstelling tot de verschillende partijen in een muziekstuk, lijken de partijen in campagnetijd vooral te laten zien dat ze niet met anderen samen te spelen zijn. Stuk voor stuk solistische partituren, terwijl er na de verkiezingen wel degelijk een meerstemmig koor gevormd dient te worden.
Wie had dat gedacht
Je kunt op woensdag weer je stem uitbrengen
Wie had dat gedacht
Lang leve de democratie
Wie had dat gedacht
Toch lijkt me de partijen moeilijk mengen
Ze zingen luid maar vrijwel nooit in harmonie
Wie had dat gedacht…??
Comments are closed